வாட்டர் கார் விவகாரம்

‘அன்புள்ள டாக்டர் ராகவானந்தம்,உங்கள் 16-8-73 தேதியிட்ட விண்ணப்பம் கிடைக்கப் பெற்றோம். நீங்கள் குறிப்பிட்ட முறைப்படி தானியங்கும் ஊர்தியொன்றைத் தயாரிப்பது விஞ்ஞான முன்னேற்றத்தின் தற்போதைய நிலையில் சாத்தியம் இல்லை என்று அரசாங்கம் நம்புவதால் உங்கள் விண்ணப்பத்தை ஏற்பதற்கில்லை.இக் கடிதம் உங்கள் 17-8-73 தேதியிட்ட ஞாபகக் கடிதத்தையும் தீர்வு செய்கிறது. உங்கள் விசுவாசமுள்ள கூப்சந்த் காரியதரிசி, இந்திய அரசாங்க வர்த்தகத் தொழில் துறை அமைச்சகம்.’
சிங்க முத்திரைக் கடிதத்தை மடித்தேன். எதிரே டாக்டர் ராகவானந்தம் சிவந்த மூக்குடன் நின்றிருந்தார்.
”நான் இவர்களுக்கு எழுதியது தப்பு. சுப்ரமணியத்துக்கு நேராக எழுதி இருக்க வேண்டும்.”
”நீங்கள் என்ன எழுதியிருந்தீர்கள்?”
”ஒரு கார் தயாரிப்பதற்கு லெட்டர் ஆஃப் இன்டெண்ட் கேட்டிருந்தேன்.”
”கார் தயாரிப்பதற்கா? பேஷ். பெட்ரோல் விற்கிற விலையில் இப்போது எதற்கு என்று அவர்கள்…”
”என் கார், வாட்டர் கார். அதற்கு பெட்ரோல் வேண்டாம்.’
”புரிந்தது, போட் மாதிரியா? பரிசல், ஓடம் மாதிரியா?”
”இல்லை. தரையில்தான் ஓடும். பெட்ரோலுக்குப் பதில் தண்ணீர். ஜஸ்ட் வாட்டர்.”
”டாக்டர், எங்கே அந்த கார்? நான் ஓட்டிப்பார்க்க வேண்டும்.”
டாக்டர் தன் இடது புருவத்துக்கு ஒரு சென்டிமீட்டர் மேலே தட்டி, ”இங்கேதான் இருக்கிறது. இரண்டு மாதம் பொறு. டிசைன் தயாராகிவிட்டது. எனக்கு வேண்டியது ஒரு பட்டறை, ஒரு மெக்கானிக், ஒரு வெல்டிங் செட். பொறு.”
டாக்டர் அவர்கள், தன் வாட்டர் கார் வேலை செய்யப் போகிற விதத்தை எனக்கு விளக்கியபோது நான் அயர்ந்துபோய் விரலில் மூக்கை வைத்து, ”ஒண்டர்ஃபுல் டாக்டர். கை கொடுங்கள்” என்று அவர் கையைப் பற்றிக் குலுக்கினேன். ”இது நிச்சயம் வேலை செய்யும். கையில் என்ன டாக்டர் பிசுபிசு என்கிறது- திருநெல்வேலி அல்வா மாதிரி?”
”வஜ்ரப் பசை. என் முதல் மாடலை என் சொந்தச் செலவிலேயே தயாரிக்கப்போகிறேன். தயாரித்து பத்திரிகைக்காரர்களைக் கூப்பிட்டு அவர்களை காரில் அழைத்துச் சென்று, ‘இதோ பார், இதற்குத்தான் அரசாங்கம் அனுமதி தர மறுத்துவிட்டார்கள்’ என்று சொன்னால்…”
”அப்புறம் இந்திராவிடமிருந்து போன். ‘டாக்டர், ஐயாம் எக்ஸைட்டட்…’ ”
”விஷயத்தை உனக்குள்ளேயே வைத்துக்கொள். ஐடியாவைத் திருடிவிடுவார்கள். அப்புறம் சந்திக்கலாம்” என்று என்னை வெளியே தள்ளி அறைக் கதவைத் தாளிட்டுக்கொண்டார்.
அந்த மேதையை நினைத்துக்கொண்டே நடக்கையில் மோதிக்கொண்டேன், மாலதியின் மேல்.
”ஹலோ மாலதி…”
அவள் தன் ஆண்பிள்ளைச் சட்டையை உதறிக்கொண்டாள். ”யார் நீங்கள்?”
நான் என் தலைமுடியைப் பிரித்துக் காட்டினேன்.
”யூ?”
”ஆம்! அதே யூ. யுவர்ஸ் ட்ரூலி.”
”மேலே மயிர் ஜாஸ்தி வளர்த்திருக்கிறாய். எங்கே வந்தாய்?”
”உன்னிடம் ஒரு ரகசியம் சொல்ல வேண்டும்.”
”என்ன..? நீ முன்று மாதம் முழுகாமல் இருக்கிறாயா?”
”ஹ்ஹ. சிரித்தாகிவிட்டது. இனி ரகசியம். உன் அப்பா இன்னும் இரண்டு மாதத்தில் லட்சாதிபதி ஆகிவிடுவார்.”
”அடுத்த மாதம் அப்பா லட்சாதிபதியாவதை விவித் பாரதியில் நிரோத் விளம்பரம் போல நிறைய தடவைக் கேட்டாகிவிட்டது.”
”டாக்டர், அவர்கள் இந்தத் தடவை ஒரு தங்கச் சுரங்கத்தைக் கண்டுபிடித்திருக்கிறார். பெட்ரோல் இல்லாமல் போகும் கார்.”
”தள்ளினால் எல்லா காரும் போகும்.”
”ச்ச்ச். இரண்டாவது உலக யுத்த ஜோக். டாக்டரின் கார் தண்ணீர் சக்தியால் போகிறது. ஹைட்ராலிக் டர்பைன் பிரின்சிபிள் தெரியுமா உனக்கு?”
”தெரியாது. தேவை இல்லை. நீயும் அப்பாவும் சேர்ந்து அடித்த கூத்தெல்லாம் நான் மறக்கவில்லை. உன் மாதிரி மறை கழன்ற ஆசாமிகளுடன் பேச எனக்கு நேரமில்லை. உனக்கு வேறு வேலை இல்லை என்றால் பனகல் பார்க்கில் சிமென்ட் பெஞ்ச்சில் உட்காரப் போ.”
அது நிகழ்ந்து ஒரு மண்டலம் வரை, என்னால் டாக்டர் அவர்களைச் சந்திக்க முடியவில்லை. ஒரு மாலை பெரியண்ணன் கடையில் மசாலா டீ சப்பிக்கொண்டு இருந்தபோது, என் எதிரே அரை வேஷ்டியை முண்டாசாக அணிந்து, காதில் பீடி செருகி இருந்த சைக்கிள் ரிக்ஷா ஓட்டி ஒருவனும் அவன் நண்பனும் பேசிக்கொண்டு இருந்தது என் கவனத்தைக் கவர்ந்தது.
”நாளைக்குத்தான்டா ஓடுதாம்.”
”இன்னாடா?”
”காரு. தண்ணி போட்டா ஓடுதாம். ஒரு கெய்வன் கண்டுபிடிச்சிருக்கானாம். இத பார், போட்டிருக்கு.”
”இன்னாடா இது ஜீனி வேலை? டைவர் தண்ணி போட்டா காரு ஓடுதா? அட!”
”ஐயா! அந்த செய்தித்தாளை சற்றுத் தருகிறீர்களா?”
”இன்னா நய்னா… ஷோக்கா சட்டையெல்லாம் போட்னுகீறே? தமிள்ள பேசறே. பாஞ்சு பைசா கொடுத்து வாங்க்யேன்.”
நான் அவன் சொல்வதில் நியாயமிருப்பதை உணர்ந்து, அந்தப் பத்திரிகையைக் காசு கொடுத்து வாங்கிப் பார்த்தேன். அதில்-
நாளை வெள்ளோட்டம்!
நீரில் ஓடும் சிற்றுந்து(கார்)!
பெட்ரோல் தேவையில்லை!
அந்தப் பத்திரிகை ஆபீஸில் உள்ள ஆச்சர்யக்குறிகள் அனைத்தையும் விரயமாக்கி, டாக்டர் ராகவானந்தத்தின் அதிசய கார் நாளை மக்கள் முன் பவனி வரப்போகும் செய்தி முன் பக்கம் முழுவதும் பரவி இருந்தது.
நான் உடனே டாக்டருக்கு டெலிபோன் செய்தேன்.
”பையா, எங்கே காணாமல் போய்விட்டாய் உடனே வா.”
நான் பறந்து அங்கே சென்றபோது மாலதி ஸ்டார் டஸ்ட் படித்துக்கொண்டு இருந்தாள். என்னைப் பார்த்துவிட்டு மறுபடி படிப்பில் ஆழ்ந்தாள்.
”மால், டாக்டர் எங்கே?”
”ஷெட்” என்றாள், அதைவிடச் சுருக்கமான வார்த்தை கிடைக்காததால்.
”கார் ஓடுகிறதா?”
அவள் என்னைப் புரியாமல் பார்த்தாள்.
”கார்?”
”வாட்டர் கார்?”
”எனக்கு என்ன தெரியும்?”
”மாலதி, நாளைக்கு இனாகுரேஷன். பேப்பர் பார்க்கவில்லையா?”
”அப்படியா? சென்ற பதினைந்து நாட்களாக ஷெட்டில்தான் இருக்கிறார். அங்கேதான் சாப்பாடு, உப்புமா, காபி எல்லாம் போகிறது. உள்ளே என்ன செய்கிறார் என்பது எனக்குத் தெரியாது. எனக்கு இது மட்டும் தெரியும். நாளைக்கு இங்கே ரகளை, அடிதடி நடக்கப்போகிறது; நான் மாடியிலிருந்து பார்த்துக்கொண்டு இருப்பேன். இதோ அப்பா.”
டாக்டர் அவர்கள் ஈஸ்ட்மென் கலரில் நடந்து வந்தார். உடம்பில் பச்சை பெயின்ட். காது நுனியில் மூக்குக் கண்ணாடியில் இடது செருப்பில் சிவப்பு பெயின்ட். உடம்பின் மற்ற சிற்சில இடங்களில் அங்கங்கே மஞ்சள் நிறம். இப்படி. கையில் ஒரு ஃப்ளிட் டின்.
”வந்துவிட்டாயா. மாலதி, பிரெஸ் கான்ஃபரன்சுக்குப் பிரம்பு நாற்காலிக்கு ஏற்பாடு செய்ய வேண்டும். சுவரில் நம்பர் எழுதியிருக்கிறேன். போன் பண்ணிவிடு.”
”டாக்டர், கார் ஓடுகிறதா?”
”ஓடும்… ஓடும். ஃபினிஷிங் டச்சஸ் கொடுத்துக்கொண்டு இருக்கிறேன். ஸ்ப்ரே பெயின்ட் அடித்துக்கொண்டு இருக்கிறேன். பையா, மாலதி கடைசியில் காலை வாரி விட்டுவிட்டாள். மாட்டேன் என்கிறாள்.”
”மாட்டேன், மாட்டேன், மாட்டேன்” என்றாள் மாலதி.
”என்ன மாட்டாய்?”
”நான் அந்த காரை நாளை ஓட்ட வேண்டுமாம். செத்தாலும் மாட்டேன். நீ அதைப் பார்த்தாயோ? அது கார் போலவே இல்லை. ஒட்டகம் போல் இருக்கிறது. அதில் நான் உட்கார்ந்து அதுவும் பத்திரிகைக்காரர்களின் முன்னிலையில்… சே.”
”ஒரு பெண் அதை ஓட்டினால் க்ளாமர் இருக்கும்.”
”டாக்டர், அது ஓடுமா?”
”ஓடாது” என்றாள் மாலதி.
”ஓடும்” என்றார் டாக்டர். ”நான் ஜாக் பண்ணி உயர்த்தி முந்நூறு மைல் ஓட்டிப் பார்த்தேன். பையா நான் உன்னைக் கூப்பிட்டதன் காரணம் அதுதான். நீதான் நாளைக்குப் பத்திரிகைக்காரர்கள் முன் என் காரை ஓட்டப்போகிறாய். இளம் சமுதாயத்தின் கார் இது. இளம் சமுதாயம்தான் ஓட்ட வேண்டும்…”
”நானா?”
”நீதான். சரித்திரம் உன்னைத் தேர்ந்தெடுத்திருக்கிறது.”
”டாக்டர், எனக்கு டிரைவிங் லைசென்ஸ் இல்லை என்பது சரித்திரத்துக்குத் தெரிந்திருக்க நியாயமில்லை.”
”மேலும், இவருக்கு ஈயைத் தவிர வேறு எதையும் ஓட்டத் தெரியாது என்பதும் சரித்திரத்துக்குத் தெரிந்திருக்க நியாயமில்லை.”
”டாக்டர், நான் நாளைக்கு திருவான்மியூர் வரைக்கும் பொடிநடையாகப் போய்விட்டு வர வேண்டும். ஒரு வேண்டுதல்.”
”அப்பா, கழல்கிறார் பாருங்கள். கோழை. புறமுதுகு காட்டும் இழிதகை.”
எனக்கு ரோசம் வந்துவிட்டது. ”டாக்டர், ஆல்ரைட். உங்கள் காரை நான் ஓட்டத் தயார். மாலதி, கட்டுண்டோம். காத்திருப்போம். நாங்கள் சிரிக்கும் காலம் வரும். டாக்டர், நான் காரைப் பார்க்க வேண்டும்.”
”ஷி இஸ் எ ப்யூட்டி. வா, காட்டுகிறேன்” என்றார்.
ஷெட் கதவைத் திறந்ததும் என் மூஞ்சியில் அறைந்தது போல பளிச் என்று அந்த கார் தெரிந்தது. அதை கார் என்று அறுதியிட்டுச் சொல்வது கார்களின் வளர்ச்சிக்கு ஆக்கமளித்திட்ட சான்றோர்களைப் புறக்கணிப்பதாகும். கார் போலவும்இருந்தது. கார் இல்லை போலவும் இருந்தது. நல்ல உயரம். வாளிப்பான உடம்பு. அதன் மாடியில் ஒரு செப்டிக் டேங்க் அளவுக்குப் பெரிய டேங்க் ஒன்று இருந்தது. அதிலிருந்து பதினெட்டு டிகிரி சாய்வில் ஒரு குழாய் சரிந்தது. மற்றொரு டேங்க்.
”மேலே இருப்பது மெயின் டேங்க். கீழே ஆக்ஸிலரி டெயில் ரேஸ் டேங்க். இதுதான் பட்டர்ஃப்ளை வால்வ் கன்ட்ரோல். அதை இழுத்தால் வேகம் அதிகமாகும். விட்டால் குறையும். அது பிரேக். இது ஸ்டீயரிங். அவ்வளவுதான். எப்படி இருக்கிறாள் பார்ப்பதற்கு?”
”ஓ, ஓ. நன்றாகத்தான் இருக்கிறாள். ஸீட் கொஞ்சம் உயரமாக இருக்கிறது.”
”படி இன்னும் வைக்கவில்லை. இந்த டிரம் மீது ஏறி ஸீட்டில் உட்கார்ந்துகொள்ள வேண்டும். தச்சனிடம் படிச்சுச் சொல்லியிருந்தேன். அவன் கொடுத்த காசைக் குடித்துவிட்டு, நாளைக்கு என்று சொல்லிவிட்டான். பரவாயில்லை. ஏறிப் பார்.”
”டாக்டர், நாளை காலை பார்த்துக்கொள்ளலாமே.”
”பயப்படாதே. ஏறி உட்கார்ந்து பார்.”
நான் ஃபைட்டர் விமானத்தை எட்டி வேடிக்கை பார்க்க ஏறும் மந்திரி போல் அந்த டிரம் மீது கால் வைத்து காரினுள் ஏறிக்கொண்டேன்.
டாக்டர் டிரம்மை அந்தப் பக்கம் உருட்டிச் சென்று அதன் மேல் ஏறி, என் அருகே உள்ள ஸீட்டில் ஏறிக்கொண்டார்.
ஏறும்போது, ‘கீச் கீச்’ என்ற சத்தமும் அதன் பின் ‘க்ளங்’ என்று நிறைந்த கங்காளம் அசைவது போல் சத்தமும் கேட்டது. தவிர, டாக்டரின் மாடியிலிருந்து ஒரு திவலைத் தண்ணீர் வழிந்து என் பேன்ட்டை தொடை பாகத்தில் நனைத்தது.”
”ஃபுல் டேங்க், நூறு மைல் ஓடும்” என்று கண் சிமிட்டினார் டாக்டர்.
”மர ஸீட். இன்னும் மெத்தை தைக்கவில்லை போலும்” என்றேன்.
”யூஃபோமுக்கு ஆர்டர் கொடுத்திருக்கிறேன்.”
ஸ்டீரியங் மேல் கைவைத்துக்கொண்டேன். மாலுமி போல் உணர்ந்தேன். அது என்ன?”
”அது கன்ட்ரோல் சுவிட்ச்.”
அது ஊ ஊ உ என்றது கார். ”ஓ யெஸ். இது ஹாரன்.”
மாலதி ஓரத்தில் கீழே நின்றுகொண்டு இருந்தாள்.
”அங்கிருந்து உங்களைப் பார்த்தால் முல்லைக்குத் தேர் ஈவதற்கு முன்பான பாரி போல இருக்கிறீர்கள்.”
நான் அவளை மதிக்கவில்லை. உலகம் எப்போதும் முதலில் சிரிக்கத்தான் செய்யும்.”
”டாக்டர், இது என்ன குமிழ்?”
அதுதான் த்ராட்டில் கன்ட்ரோல்… ஏய், ஏய், இழுக்காதே. இழுக்காதே!”
இழுத்தாகிவிட்டது!
அந்த சரித்திரப் பிரசித்தமான பயணம் அப்போதுதான் துவங்கியது.
இழுக்காதே என்று சொன்ன குமிழை இழுத்ததால் ஜோ என்று அந்தரங்கத்தில் (கடைசியாக நான் குற்றாலத்தில் கேட்ட ) சத்தம் கேட்டது.
டாக்டரின் கார் பெல்டன் வீல் தத்துவத்தில் அமைந்தது. வால்வைத் திறந்தால் மேலே நிரம்பி இருக்கும் தண்ணீர் திறக்கப்பட்டுக் குழாய் வழியாக மிக வேகமாகச் சரிந்து, கீழ் டேங்குக்கு ஓடும். போகிற போக்கில் டர்பைன் சக்கரத்தைச் சுற்றிவிட்டு ஓடும். டர்பைனுடன் இணைக்கப்பட்ட காரின் சக்கரங்கள் சுழல, கார் ஓடும்.
திறந்துவிட்டேன் போலிருக்கிறது, கார் ஒரு முறை சோம்பல் முறித்துக்கொண்டு குலுங்கி நகர ஆரம்பித்தது.
”டாக்டர், நகர்கிறது. எனக்கு ஓட்டத் தெரியாது.”
”பையா, உடனே எழுந்திரு. ஸீட் மாற்றிக்கொள்ளலாம். என்னால் சமாளிக்க முடியும்.”
நான் எழுந்திருக்க முயன்றேன். முடியவில்லை.
”டாக்டர், என் பேன்ட் ஸீட்டில் ஒட்டிக்கொண்டுவிட்டது.”
”பெயின்ட் ஈரமாக இருந்திருக்கிறது. பையா, க்விக். பேன்ட்டைக் கழற்றிவிட்டு எழுந்திரு.”
”டாக்டர், டாக்டர் லுக் அவுட்.”
கார் ஷெட்டுக்கு வெளியே வந்து நேராக ‘சிறு குடும்பம் போதுமே’ சுவரை நோக்கிச் சென்று கொண்டு இருந்தது.
”பையா, ஸ்டீயரிங்கைத் திருப்பு.”
”டைட்டாக இருக்கிறது டாக்டர்.”
”பயப்படாதே, நான் இருக்கிறேன். அந்த பிரேக்கை லேசாக அழுத்து. ஸ்மூத்தாகப் போகும். பிரேக்கை அழுத்திப் பார்.”
”டாக்டர், பிரேக் தொளதொளவென்று இருக்கிறது.”
”ஓ, மறந்துவிட்டேன். ஒரு கனெக்டிங் ராடை இன்னும் இணைக்கவில்லை.”
”டாக்டர், ஏதாவது செய்யுங்கள். கார் ஓடிக்கொண்டு இருக்கிறது…”
”அதானே, த்ராட்டிலை மூடிவிட்டேன். வால்வை மூடிவிட்டேன். இன்னும் ஓடிக்கொண்டு இருக்கிறதே, இது ஓடக் கூடாது.”
”டாக்டர், இறங்கிவிடலாமே. நல்ல சரிவு. வேகம் அதிகமாகிக்கொண்டு வருகிறது.”
”பையா, யூர் எ ஜீனியஸ். அதானே? ஏன் ஓடுகிறது என்று இப்போது தெரிந்துவிட்டது. சரிவு, அதனால்தான் ஓடுகிறது. ஏனென்றால் தண்ணீரை நான் அப்போதே நிறுத்தியாகிவிட்டது.”
என் கணுக்கால் வரை தண்ணீர் ஏறி நனைத்திருந்தது.
நாயர் கடை நோக்கி நாங்கள் விரைந்துகொண்டு இருந்தோம். அந்த முச்சந்தியில் ரோடு இடம் வலமாகப் பிரிகிறது. அந்த மெயின் ரோட்டில் பஸ்களும் லாரிகளும் உற்சாகமாகச் சென்றுகொண்டு இருந்தன. ஒரு போலீஸ்காரர் டியூட்டி ஏற்றுக்கொள்ளலாமா என்கிற உத்தேசத்தில் எதிரே நாயர் கடையில் பன் கடித்துக்கொண்டு இருக்க… எங்கள் ஊர்வலம் வருவதைப் பார்த்து கலவரப்பட்டு, அங்கிருந்தே ‘ஸ்டாப்’ அடையாளம் காட்டினார்.
ஸ்டாப்பாவது, அடையாளமாவது! எங்கள் காரை நிற்க வைப்பது யார்?
போலீஸ்காரர் தன் ஆணைக்குப் படியாமல் தன்னையே நோக்கி எங்கள் கார் வருவதை உணர்ந்து, பன்னைக் கீழே போட்டுவிட்டு விசில் ஊதித் தள்ளினார். நாங்கள் அந்த முச்சந்தியை அடைய கார்கள் ‘கிறீச் கிறீச்’ என்று பிரேக் போட்டுச் சமாளித்து நிற்க… ஏதோ ஒரு பூர்வ ஜென்ம ஞாபகம் போல் கார் அந்த நாயர் கடையை ஏகாக்கிரச் சிந்தையுடன் அடைந்து, ஒரு பாய்லரை வென்று, ஓரிரண்டு பெஞ்சுகளை உருட்டிவிட்டு, நான்கைந்து டீ குடிப்பவர்களை கையில் செருப்பை எடுத்துக்கொண்டு ஓடவைத்து, கடையின் தற்காலிகச் சுவரை உடைத்து, பின் கட்டில் ஒரு சிறிய அறையில் ஒரு பெண்ணுக்குப் பாட்டு சொல்லிக்கொண்டு இருந்தவரை வாரிச் சுருட்டிக்கொண்டு ஆர்மோனியத்துடன் ஓடவைத்து… மரத்தூண் ஒன்றின் மேல் மோதி…
அதற்கப்புறம் என் நினைவுகள் அவ்வளவு தெளிவாக இல்லை. என்னைச் சுற்றி நீர் சூழ்ந்துகொள்ள… யாரோ, ”என்ன அக்கிரமம், தண்ணி லாரியை வீட்டுக்குள்ளேயே ஓட்டறாங்களே படுபாவி” என்று புகார் செய்வது கேட்க… என் மூக்கு, நெற்றிப் புருவம், தலை மயிர் என்று தண்ணீர் ஏற… நான் உள்ளே உள்ளே உள்ளே